خشت اول

تجربه نفس کشیدن در فضای وبلاگ نویسی را مدتی داشتم و سالیانی ست که آن تجربه را در کنج خزینه خاطراتم با احترام دفن کرده ام. نمی دانم چه شد که هوای نوشتن دوباره به سرم زد. شاید چون مدت هاست که کلمات در ذهنم وول می خورند و تقدیری ندارند جز گم شدن. یا اینکه چون انسان به قول ارسطو حیوان اجتماعی بالطبع است و نمی تواند تا ابد در غار سکوت خود روزگار بگذراند. یا چون بعضی زخم ها جز با نوشتن التیام نمی یابند. یا... هر چه هست دوباره به یاد روزگار خامی قلم به دست گرفته ام و این بار حتی اگر مخاطبی هم در کار نباشد، خودم، دلم و کلماتم هر سه تا انتها می مانیم تا ببینیم چه پیش آید...!